آیا این استرس نیست که باعث می شود همه ما بیمار شویم؟

آیا این استرس نیست که باعث می شود همه ما بیمار شویم؟ آیا این پزشک نیست که به ما هشدار می دهد که از استرس دوری کنیم؟ آیا این استرس نیست که زندگی را غیرقابل تحمل می کند؟ چه چیزی ما را ناراضی و عبوس می کند؟

بعضی از ما مشکلات مالی داریم، بعضی از ما بیماری داریم… بعضی از ما ضرر داریم، بعضی از ما درد داریم… همه ما مشکلات مختلفی داریم. به اختصار؛ استرس در حال حاضر همه ما را در بر گرفته است. حداقل! بیایید همدیگر را آزار ندهیم. به دلایل ناشایست؛ نگذاریم خود یا دیگران این آفت عصر خود را به نام «استرس» تجربه کنند. گفتن آن آسان است، اما سخت ترین کار اجرای آن است.

گاهی اوقات استرس بسیار آسان است! می خواستم با شما در میان بگذارم که چقدر در یک روز تجربه کرده ام…

به ندرت صبح ها با چهره ای عبوس از خواب بیدار شده ام. حتی اگر بلند شوم، چیزی درد می کند و مریض هستم. من قویاً معتقدم که بیدار شدن با لبخند به روز کمک می کند و انرژی را در جهت درست منعکس می کند. در خانه، شخصی که صبح با چهره ای عبوس بی دلیل بیدار می شود یا؛ نگاهی که به صورت متصدی آپارتمان که می آید بپرسد چیزی می خواهد، انگار دارد کتک می زند یا فحش می دهد، برای آزارم کافی است. مشکل دیگر این است که گفتن “صبح بخیر” بسیار دشوار است.

وقتی در را به روی دوستم باز کردم که زنگ را بدون برداشتن انگشتش به صدا درآورد، حتماً پنبه را در گوشش فرو کرده بود چون جوابی دریافت نکردم، صبح بخیر. حتی قبل از اینکه نیمی از سفارشم از دهانم خارج شود، در راه بود. هر چقدر که می خواهید مثبت فکر کنید، لبخند بزنید و به هر تعداد روز که می خواهید “صبح بخیر” بگویید… آنها می توانند شما را وادار کنند “اوه” بگویید. حتی اگر استرس را دوست ندارید یا نمی خواهید. خوب، گاهی اوقات او می آید و شما را صبح زود پیدا می کند. و به دلایلی، او ممکن است شما را در تمام طول روز رها نکند.

مهم نیست چقدر دویدن در اطراف من را خسته می کند. بعد از لذت بردن از آن، صبحانه و قهوه ام را می خورم. بعد بشقاب هایم را درست می کنم. خانه ام را بعد از آن تمیز می کنم. این یکی از آن روزهای نظافت بود. بی توجه به بدن خسته ام، شروع به تمیز کردن شیشه ها کردم. حالم خوبه! یه جورایی اون یکی با استراحت میگذره. همانطور که با لذت به پاک کردن ادامه می دهم، ابری از غبار درست بالای سرم است. بیا و عصبانی نشو… خانم همسایه با دیدن من آنجا قالیچه را تکان می دهد. البته به این حرکت گفتم: «بو». چه حیف… مخصوصاً در این روزگار، فرش تکان دادن چه فایده ای دارد؟

کارم را خوب شروع کردم، حتی رفیق عبوس را هم به گوشم انداختم. زیرا یک روز زیبا در انتظار من است. اما کسی که خودش را نمی‌شناخت، با از بین بردن شادی و انرژی من، استرس مرا گرفت. هر چقدر می خواهید آرام باشید… چیزی به نام همدلی وجود ندارد، کسانی که شما را بی دلیل عصبانی می کنند.

به ساعتم نگاه کردم و کارم را ادامه دادم. خوشحالم… هنوز نصف روز هم نشده بود. سریع همه چیز رو تموم کردم دوش گرفتم و لباسامو پوشیدم. رفتم بیرون و اصلا فکر نکردم کجا برم. تا زمانیکه! بگذارید تنش مضحکی را که تجربه کردم فراموش کنم.

وقتی به راه افتادم، تصمیم گرفتم به نیشانتاشی بروم. همین که مجبور شدم با تاکسی به جاده ای بروم، که در واقع در فاصله کمی پیاده روی بود، فقط به دلیل اینکه تپه بود، برای ایجاد چیزی که قرار بود تجربه کنم کافی بود. جدا از این که باید بیست دقیقه منتظر تاکسی می ماندم، خیلی عجیب بود که من را سوار نکردند چون فاصله کمی بود، با اینکه واقعاً خالی بودند. فکر کردم: «حدس می‌زنم که آنها به پول نیازی ندارند. تصمیم گرفتم هر چه که شد، تفریحم را خراب نکنم. و همچنین؛ عقلم را به کار بردم و تاکسی را متوقف کردم. بدون معطلی سوار شدم وقتی بعد از طی مسافت کوتاهی از من پرسید کجا می روم، جواب دادم «شیشلی». به Nişantaşi که رسیدیم گفتم پیاده میشم… همون لحظه از آینه عقب با راننده روبرو شدم. و از صدای پر از عصبانیت او مبهوت شدم. سعی کردم توضیح بدهم، اما او حتی گوش نداد. اونقدر بهم استرس داد که منم مثل خودش با عصبانیت سرش داد زدم. جاده ای که از آن لذت برده بودم به یک کابوس تبدیل شده بود. هیچ انرژی برای پرسه زدن در اطراف نداشتم.

وقتی به خانه رسیدم؛ فهمیدم سرم چقدر درد می کند. از دست خودم عصبانی بودم… و تصمیم گرفتم. در حالی که مشکلات و گرفتاری های حیاتی بسیار زیاد است. اکنون! نباید به این راحتی تسلیم این استرس می شدم. فکر کردم می‌توانم این کار را انجام دهم و به خودم قول دادم.

راههای مقابله با استرس و کمتر خوردن چیست؟